Манера і этыкет Італьянцы

Манера і этыкет Італьянцы - вельмі выхаваныя людзі, з добрымі манерамі. Вялікае значэнне яны надаюць прывітання, якія заўсёды  суправаджаюцца поціскамі рукі і  пацалункамі. Такім чынам яны  выказваюць бурную радасць пры сустрэчы знаёмых, нават калі рассталіся з імі зусім нядаўна. Італьянец абавязкова расцелует вас у абедзве шчакі, прычым у мужчын гэта таксама прынята. А поціск рукі нясе ў сабе пэўны сімвал: яно паказвае, што рукі, якія цягнуцца адзін да аднаго, бяззбройныя.

 Італьянцы вельмі  ветлыя, яны часта называюць адзін аднаго 'caro, cara' ('дарогай, дарагая') і 'bello, bella' ('мілы, мілая') нават пры шапачна знаёмстве. Але перш чым пераступіць парог, абавязкова спытаюць: 'Permesso?' ('Можна ўвайсці?') 'Чао' - неафіцыйная форма прывітання і развітання. 'Buongiorno' ('добры дзень') кажуць гадзін да трох, а потым адразу пераходзяць на 'Buonasera' ('добры вечар'). Грань паміж вечарам і ноччу ў італьянцаў больш выразная, чым у ангельцаў, таму нармалёвы для англа Гаворачага пытанне: "Як вы правялі ноч? ' - Італьянцу здасца нясціплым. Трэба спытаць: "Як прайшоў вечар? '

 У звароце ў  італьянцаў ёсць тры формы: 'tu', 'voi' і 'Lei'. Форма 'tu' ўжываецца сярод  сваякоў, сяброў і, вядома, сярод  моладзі. Пры ветлівым звароце форма 'Lei' сёння пераважней, чым 'voi'.

 Незнаёмых называюць  'сіньёр' і 'сіньёра'. Жанчыне кажуць 'сіньёра', нават калі фактычна  яна 'синьорина' (незамужняя). Вельмі  часта - значна часцей, чым у  Англіі і Амерыцы, - карыстаюцца  прафесійнымі тытуламі. 'Доктар' - зусім  не абавязкова лекар, а любы  чалавек з вышэйшай адукацыяй; 'прафесарамі' завуць усіх настаўнікаў, а не толькі універсітэцкіх выкладчыкаў; 'маэстра' - завуць не толькі дырыжораў і кампазітараў, але і людзей іншых спецыяльнасцяў, нават трэнераў па дзюдо; 'інжынер' - вельмі ганаровы тытул, які адлюстроўвае высокі статус людзей з інжынерным адукацыяй. Часта прафесійныя або ганаровыя звароту незаслужана прысвойваюць знакамітым людзям: так, Джавані Аньелі мянуюць 'адвакат', а Сільвіо Берлусконі - 'кавалер'. Калі тытул гучыць ганарова, ніхто не пакрыўдзіцца на яго неадпаведнасць прафесіі.

'Grazie' ('дзякуй') і  'prego' (калі ласка) чуеш у Італіі  на кожным кроку, аднак ані  не сорамна, увайшоўшы ў бар,  гучным голасам загадаць: 'Кава!' Калі хутка ты плаціш за  паслугі, празмерная ветлівасць  лічыцца недарэчнай і нават крыўднай.

 Італьянцы, у  адрозненне ад ангельцаў, не  занадта часта кажуць 'прабачце': калі яны не адчуваюць за  сабой віны, то і казаць няма  чаго; пакаянне лепш пакінуць  для споведзі.