Абайдың «Қара сөздерінің» философиялық мазмұны

     Абайдың «Қара сөздерінің»  философиялық мазмұны 

     Қазақ халқының бетке басар, өр кеудесін соғып, мақтана айтатын ұлдарының бірі – Абай. Абайды танымайтын қазақ бар ма?! Оның ақылы,  ұшқыр ойлары, айтқан нақыл сөздері, біз, қазақ халқы үшін бір биік шың тәріздес көрінеді. Өзіміздің Абай туралы естіген-білгендерімізден оның өз заманынан асып туғандығына әбден көзіміз жетеді. Неге бұлай айтады десеңіз, Абайдың өмірге деген көзқарасы, түсінігі, дүниетанымы туралы оқығанда соншалықты терең екендігін көруге болады. Тіпті, сол кездегі ғылым мен білімнен алшақ,тек бүгінгі күнін ойлап, мал басын санап күн өткізіп жүрген қараңғы қазақ елінің ішінен осындай ұлы дана шығады деп кім ойлаған.

     Абай, менің ойымша, ақын ретінде емес, одан гөрі ойшыл философ ретінде  қазақ халқын өзіне тартатын секілді. Себебі оның қырық бес қара сөзінде негізінен талдау объектісі етіп қазақ ұлтын алған. Оны адами қасиеттер тұрғысынан талдап, басынан аяғына шейін толық ашып, анық мінездеме берген. Қазақ ұлтының сал-дәстүрін, тұмыс-тіршілігін, мінез-құлқын, наным-сенімін, ой-санасын, дүниеге деген түсінігін, тіпті кейбір тек қазақ ұлтына тән жақсы қасиетпен қатар өзіміз арланатын жаман қасиеттерді де паш етіп жазған. Тоқсан ауыз сөздің тобықтай түйіні, қазақ ұлтының тірлігін еш бүркеусіз толықтай сипаттаған. Осы қара сөздерді оқыған әрбір қазақ баласы одан бірталай ой алады, себебі бұл сөздер түбі жоқ терең ойға жетелейді. Тіпті, кейде өзім Абайдың қара сөздерін оқығанда, сөзбен жеткізе алмайтын бір тұңғиық ойға батам. Сонда Абайдың жазған әрбір сөзінің қасиеті осында екенін түсінем. Міне, енді өзімді осындай ойларға жетелеген қырқыншы қара сөздеріне тоқтала кетсем. Абай бұл қара сөзінде, біздің, қазақ ұлтының кемшіліктерін ойлап, толғанып, себебінің не екеніне көзі жетпей мұңын шертеді. «Біздің қазақтың өлген кісісінде жаманы жоқ, тірі кісісінің жамандаудан аманы жоқ болатұғыны қалай?» деген сөздерінен көп пенденің осы өмірде қолдағы заты тұрмақ, жанындағы адамның қадірін білмей қалатынын айтқысы келгені анық. Тірі кезінде туыс-туғаны болсын, жора-жолдасы болсын, жақсылықтарын мойындағысы келмей, керісінше аз ғана кемшілігін немесе қателігін ұлғайтып айтатын адамдар, қысқасы, түймедейді түйедей қылатындар, неге ғана сол жақындарынан айрылғанда ғана тәубесіне келетінін түсінбейсіз. Мүмкін ажал мәңгілікке оларды айырғаннан ба, әлде алысатын адамдары жоқ боп, көңілдері құлазығаннан ба деп те ойлайсыз. Бірақ бұл істі, өз басым, толығымен жаман жаққа қарай ойлау да дұрыс болмас деп ойлаймын. Себебі, біз, қазақ халқы әруақтың барына сенетін, соларға арнап жұма сайын құран оқытып, жеті шелпегімізді пісіріп, шаңырағымызда май ісін шығаратын ұлтпыз. Осындай сенім-нанымы бар ұлт әрине әруақты сыйлайды. «Өлінің әруағы риза болсын» деген сөзді де ересек адамдардан жиі естіміз. Қайтқан адамдар туралы сындар айтыла бастаса, қарт кісілердің «өлі адамның құлағына тыныштық берсеңші» деп ұрсып тастайтынын да жиі кездестіреміз. Сонда бұл қорыққандық емес, қазақ ұлтының санасында, көңілінің түбінде әруақтарға деген сыйластық жатыр. Тірі кезінде көмегін бере алмаса да, қайтқаннан соң тым құрыса әруағын риза қылуды парыз санайды. Бұның өзі өзге ұлтта кездеспейтін ақ көңілдік, кең пейілдік деп ойлаймын. «Біреудің ағайыны торқалы той, топырақты өлімде, адалдық берекеде алысуға табылмай, барымта алалық, ұрлалық десе, табыла қоятыны қалай?» деген жолдарында кей адамдардың басыңызды бұлт шалса, табылмайтын, ал күн түссе, жаныңыздан кетпейтін жаман қылықтары бар екендігін айтады. Қысқасы, бар болса, көре алмайды, жоқ болса бере алмайтындардың өзі. Бұндай жағдай, тек сол кезде емес, қазір тіптен жиі кездесетін жайлардың бірі болып кетті. Әрине, осындай қара басының қамын ойлап, тек қана сізден алсам,тапсам деп тұратын адамдар санының артып кеткені өкінішті-ақ. Сірә, ондай адамдар басқаларды надан сынып, өздерін ғана ақылсынатындар шығар. Бірақ олай өзін-өзі алдаумен, айлаларды қалай жүзеге асырсам екен деп, әрбір күнін текке кетіретін адамдар, сырт көзден қарағанда қаншалықты бейшара, мүсәпір көрінетінін сезбейтін де шығар. Бұндайларға не дейміз, тек бір қолдың бес саусағы бірдей емес деп қана айта аламыз. Ал Абайдың «Көп кісі досым жетілсе екен демейді, егерде жетілсе, бағанағы  досына бір бітімі жоқ дұшпан сол болатұғыны қалай?» деген сөздерін оқығанда, жүрегіме қатты әсер етті. Шынымен де, қазір ойлап қарасақ, өмірде сізге адал болатын дос табу қиынның қиыны. Қазіргі достар, басыңызда қиыншылық болса, өтіріктен жұбатып,досыңыз болғансиды. Нақтап келгенде, егер бір қуанышыңыз болса, бірге қуанудың орнына, білмегенсіп, естімегенсіп тұрып алады. Сонда бұл өмірде шын достық бар ма деген сұрақ туады. Айналаға қарасаңыз, бәрі әйтеуір бір мақсатпен сізге жақындап, дос болған шұрай танытады. Бірақ, бәріміз де адам болғандықтан, жүрегіміз ылғи да ондай жалғандықты сезіп тұрады. Менің түсінбейтінім, адамдар неге осы қамшының сабындай қысқа өмірінде біреуге жағымсумен немесе біреу асып кетті деп етегінен тартумен алтындай асыл уақытын босқа жібереді?! Менің ойымша, маңайдағы адамдардың сізден бірінші жоғары тұруы ешқандай да жаман нәрсе емес, керісінше, олар сол адамдарға қарап, дәл сондай болуға тырысатын ой туғызушы күш болады ғой. Жақсы ортада өмір сүрудің ешқандай да зияны жоқ қой. Өкінішке орай, былай ойлайтын адамдардың саны шамалы-ақ. Біреуді көре алмаушылық, іштарлық ылғи да ақылмен ойлаудан асып кетеді. Тағы бір қатты ойландырған сөзі мынау – «Қазақтың шын сөзге нанбай, құлақ та қоймай, тыңдауға қолы да тимей, пәлелі сөзге, өтірікке сүттей ұйып, бар шаруасы судай ақса да, соны әбден естіп ұқпай тынбайтұғыны қалай?». Бұл енді әрбір қазақтың бойында болатын демей-ақ қояйық, уақытша болса да бойында бір мезгіл оянатын жаман қасиет. Бір жағынан, қазақ ұлтының шындыққа қарағанда өтірік сөз тыңдауға үйір болуының себебі сол заманның тұрмыс тіршілігінің қиындығы болса керек. Халық ішінде байларға қарағанда, сіңірі шыққан кедей, күйсіз қараңғы адамдар үлесі көп болды. Олар өздерін бір мезгіл болса да, жақсы сезіну мақсатымен, өздерін-өздері жұбату мақсатымен өтірік сөздерге сенгісі келген шығар. Бір сәтке болса да, өздеріндей қиындығы жоқ, ал олардың тұмыс-тіршілігіне  жете алмайтын адамдарда да кемшілік бар,қайғы-мұңы бар деп, оған қарағанда өздерінің күйбелең тіршілігіне тәуба қылып, жұбанып өмір сүрген. Ал екінші жағынан, қазақ халқының тұрмысында қоғамдық көзқарастар басты орында тұрады. Оған қоса, өзіміз сын айтқыш ұлтпыз. Сондықтан біреу туралы әңгіме қозғалып жатса, әсіресе кемшіліктері туралы болса, қолдағы жұмысқа қарамай, оны тыңдауды жөн көретініміз қанымызда бар. Оны мойындау керек. Қай азамзат баласында кемшілік жоқ деп айталасыз?! Бірақ сол кемшіліктерге қарағанда өзіміздің басқа жақсы мінез-құлықтарымызды одан ары дамытсақ, мүмкін сол кездегі қоғам болсын, қазіргі кездегі қоғам болсын анағұрлым жақсырақ болар ма екен! Өзім қазақ баласы болғандықтан, барлық қазақ ұрпағы Абай секілді өмірге көз-қарасы ашық болса екен деп тілеймін. Тек қара бастың қамын ойламай, өзімізді басқалардың да орнына қойып, солар жағынан ойлағанда, өмір мүмкін басқаша болар. Сондықтан қаншама жыл бойы бодан болып, әрең сақтап қалған «қазақ» деген атымызға сай болайық!  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Қолданылған әдебиеттер:

1. Ред. басқарған Ғабитов Т.Х. Философия. Алматы, 2004
2. Кішібеков Д., Сыдықов Ұ. Философия. Оқулық. Алматы, 2004.
3. Абай Құнанбайұлы. Қара сөздер. Алматы, 1994
4. www.abai.kz ақпараттық порталы.