Автор работы: Пользователь скрыл имя, 04 Ноября 2012 в 10:49, доклад
Гедымінавічы стварылі дзяржаву, якая ахоплівала тэрыторыі сучаснай Беларусі, Летвы, Украіны, Прыднястроўя, часткова Польшчы і Расі. Гедымін памёр у 1341 годзе, пасьля чаго ягоныя сыны Альгерд і Кейстут — бацькі Ягайлы і Вітаўта — мірна кіравалі Вялікім Княствам. Аднак пасьля сьмерці Альгерда ў 1377 годзе Кейстут, Ягайла і Вітаўт пачалі барацьбу за ўладу. Падчас іхнага першага канфлікту, грамадзянскай вайны 1381-1384 гадоў, Вітаўт і Ягайла абодва заключалі альянсы з Тэўтонскім Ордэнам, якія праіснавалі дастаткова кароткі час.
Гедымінавічы стварылі дзяржаву, якая ахоплівала тэрыторыі сучаснай Беларусі, Летвы, Украіны, Прыднястроўя, часткова Польшчы і Расі. Гедымін памёр у 1341 годзе, пасьля чаго ягоныя сыны Альгерд і Кейстут — бацькі Ягайлы і Вітаўта — мірна кіравалі Вялікім Княствам. Аднак пасьля сьмерці Альгерда ў 1377 годзе Кейстут, Ягайла і Вітаўт пачалі барацьбу за ўладу. Падчас іхнага першага канфлікту, грамадзянскай вайны 1381-1384 гадоў, Вітаўт і Ягайла абодва заключалі альянсы з Тэўтонскім Ордэнам, якія праіснавалі дастаткова кароткі час. Вітаўт ня здолеў захапіць трон і ў выніку прымірыўся зь Ягайлам у 1384 годзе. Ягайла ўтварыў новы альянс, калі ён ажаніўся з каралевай Польшчы Ядвігай у лютым 1386 году[1] і быў каранаваны каралём Польшчы. З-за таго, што Ядвіга зьяўлялася чальцом шэрагу выбітных эўрапейскіх родаў, гэты шлюб патрабаваў пэўных саступак з боку Вялікага Княства. Як перадумова шлюбу, у жніўні 1385 году была падпісаная Крэўская вунія, якая ўключала абавязак лідараў адмовіцца ад паганства на карысьць хрысьціянізацыі іхных земляў, і ўсталёўвала асабістую унію паміж Польшчай і Вялікім Княствам. Крэўская унія зьяўлялася нэгатыўным крокам для Тэўтонскага Ордэна, бо яна яднала Польшчу і Вялікае Княства — дзьве варожыя для Ордэна дзяржавы — а хрысьцянізацыя Літвы пазбаўляла крыжакоў ідэалягічнай падставы вядзеньня вайны супраць гэтай дзяржавы[2]. З гэтай прычыны Тэўтонскі Ордэн шукаў шляхоў скасаваць Польска-Літоўскую унію, у прыватнасьці, Ордэн прад’яўляў патрабаваньні на Жмудзь — заходнюю частку тэрыторыі Вялікага Княства, якая мела выхад да Балтыйскага мора[3], а таксама адмаўляліся прызнаваць хрост Ягайлы, які адбыўся ў 1386 годзе[4]. Вайна 1389—1392 гадоў была другім этапам грамадзянскага канфлікту паміж прыхільнікамі і праціўнікамі збліжэньня Вялікага Княства Літоўскага і Польскага Каралеўства. Ягайла зьяўляўся каралём Польшчы з 1386 году і паставіў свайго брата Скіргайлу на пасаду кіраўніка Вялікага Княства Літоўскага. Скіргайла ня меў шырокай падтрымкі, і Вітаўт паспрабаваў зрынуць яго. Пасьля таго, як першая спроба захапіць сталіцу Вільню скончылася няўдала, Вітаўт утварыў альянс з Тэўтонскім Ордэнам — іхным агульным ворагам — толькі таму, што Вітаўт і Ягайла істотна перасварыліся падчас грамадзянскай вайны 1381-1384 гадоў, калі Вялікі князь Літоўскі Кейстут, ягоны сын Вітаўт і іншыя прыхільнікі самастойнасьці Вялікага Княства Літоўскага пацярпелі паразу. Вітаўт з крыжакамі ажыцьцявілі няўдалую спробу асады Вільні ў 1390 годзе. Гедымінавічы стварылі дзяржаву, якая ахоплівала тэрыторыі сучасных Беларусі, Летувы, Украіны, Прыднястроўя, часткова Польшчы і Расеі. Гедымін памёр у 1341 годзе, пасьля чаго ягоныя сыны Альгерд і Кейстут — бацькі Ягайлы і Вітаўта — мірна кіравалі Вялікім Княствам. Аднак пасьля сьмерці Альгерда ў 1377 годзе Кейстут, Ягайла і Вітаўт пачалі барацьбу за ўладу. Падчас іхнага першага канфлікту, грамадзянскай вайны 1381-1384 гадоў, Вітаўт і Ягайла абодва заключалі альянсы з Тэўтонскім Ордэнам, якія праіснавалі дастаткова кароткі час. Вітаўт ня здолеў захапіць трон і ў выніку прымірыўся зь Ягайлам у 1384 годзе. Ягайла ўтварыў новы альянс, калі ён ажаніўся з каралевай Польшчы Ядвігай у лютым 1386 году[1] і быў каранаваны каралём Польшчы. З-за таго, што Ядвіга зьяўлялася чальцом шэрагу выбітных эўрапейскіх родаў, гэты шлюб патрабаваў пэўных саступак з боку Вялікага Княства. Як перадумова шлюбу, у жніўні 1385 году была падпісаная Крэўская вунія, якая ўключала абавязак лідараў адмовіцца ад паганства на карысьць хрысьціянізацыі іхных земляў, і ўсталёўвала асабістую унію паміж Польшчай і Вялікім Княствам. Крэўская унія зьяўлялася нэгатыўным крокам для Тэўтонскага Ордэна, бо яна яднала Польшчу і Вялікае Княства — дзьве варожыя для Ордэна дзяржавы — а хрысьцянізацыя Літвы пазбаўляла крыжакоў ідэалягічнай падставы вядзеньня вайны супраць гэтай дзяржавы[2]. З гэтай прычыны Тэўтонскі Ордэн шукаў шляхоў скасаваць Польска-Літоўскую унію, у прыватнасьці, Ордэн прад’яўляў патрабаваньні на Жмудзь — заходнюю частку тэрыторыі Вялікага Княства, якая мела выхад да Балтыйскага мора[3], а таксама адмаўляліся прызнаваць хрост Ягайлы, які адбыўся ў 1386 годзе[4]. Вайна 1389—1392 гадоў была другім этапам грамадзянскага канфлікту паміж прыхільнікамі і праціўнікамі збліжэньня Вялікага Княства Літоўскага і Польскага Каралеўства. Ягайла зьяўляўся каралём Польшчы з 1386 году і паставіў свайго брата Скіргайлу на пасаду кіраўніка Вялікага Княства Літоўскага. Скіргайла ня меў шырокай падтрымкі, і Вітаўт паспрабаваў зрынуць яго. Пасьля таго, як першая спроба захапіць сталіцу Вільню скончылася няўдала, Вітаўт утварыў альянс з Тэўтонскім Ордэнам — іхным агульным ворагам — толькі таму, што Вітаўт і Ягайла істотна перасварыліся падчас грамадзянскай вайны 1381-1384 гадоў, калі Вялікі князь Літоўскі Кейстут, ягоны сын Вітаўт і іншыя прыхільнікі самастойнасьці Вялікага Княства Літоўскага пацярпелі паразу. Вітаўт з крыжакамі ажыцьцявілі няўдалую спробу асады Вільні ў 1390 годзе. И для Ягайло, и для Витовта война шла не слишком удачно, в то время как земли Великого княжества Литовского разорялись все более и более[14]. Польская шляхта всё больше разочаровывалась в войне[17]: Кревская уния должна была усилить их влияние в Галиции, Молдавии и Валахии, а привела к новым проблемам на севере[32]. Ягайло пытался что-то предпринять, хотел заменить Скиргайло своим младшим братом Вигандом, князем кернавским, однако тот умер при невыясненных обстоятельствах 28 июня 1392 года[32]. Возможно, он был отравлен, при этом организаторами убийства могли быть и Скиргайло, и Витовт[32]. Ягайло заменил Клеменса Моcкажевского на Яна Олесницкого в должности командира польского гарнизона в Вильне[32], а после решил начать мирные переговоры с Витовтом[13]. Ещё весной 1392 года Ягайло послал к Витовту своего представителя епископа плоцкого Генриха Мазовецкого для обсуждения условий мира. Ягайло предложил уступить Витовту титул великого князя литовского, если тот признает его верховным сюзереном Литвы[13]. Витовт принял предложение Ягайло не сразу, видимо, из-за того, что многие его родственники и приближённые находились в Ордене в качестве заложников[32]. После того, как соглашение втайне было достигнуто, Витовт пригласил Тевтонских рыцарей на празднество в свою резиденцию — замок Риттерсвердер, находившемся на острове на Немане[13]. Большинство ничего не подозревавших гостей Витовта были взяты в плен, после чего литовский князь сжег этот замок, а также Меттенбург, Нойгартен (около Гродно) и другие деревянные замки, возведенные рыцарями во время похода на Вильну[28][32]. Во время этой кампании в плен Ордена попал брат Витовта Сигизмунд, который находился при дворе великого магистра вплоть до подписания Салинского договора в 1398 году[35].
4 августа 1392 г. в Островском
имении под Лидой было
Соглашение было подписано
в имении Остров под Лидой.
Ныне поселения с названием
Остров нет на Лидчине, но
было. Теодор Нарбут имение
В списке бывших
имений 1945 г. имение Остров Запольского
сельсовета отмечено как
Островский дворец
был выбран в качестве места
съезда по нескольким причинам.
Сооружение было каменным и
достаточно обширным, чтобы принять
большое количество знати и
обслуги. Дворец располагался
на границе между Гродненским
княжеством, принадлежавшим Витовту,
как Кейстутовичу, и Лидским, принадлежавшим
Ягайле как Ольгердовичу, граница
проходила по Дитве. Для
Бывшие враги вновь стали друзьями и выполнили все условия своего договора. Витовт при этом потерял двух своих сыновей, отравленных в Кролевце, его брат Жигимонт оказался в заключении.
Островское соглашение
- яркий пример выхода из
Островское соглашение было ратифицировано в ряде договоров, заключенных между Польшей и Литвой, а также ряде документов, подписанных женой Витовта Анной и женой Ягайло Ядвигой. Договор способствовал укреплению централизованной власти в Литовском государстве[8]. Витовт оказался зависимым от Ягайло только формально. Более того, по уверению некоторых исследователей, Ягайло сам был в зависимости от Витовта - более способного и популярного правителя[9]. Вскоре Витовт сместил некоторых братьев Ягайло (своих двоюродных братьев) с их княжений: Скиргайло лишился Трок и Вильны (взамен впоследствии получил княжение в Киеве), Свидригайло был изгнан из Витебска, Корибут — из Новгорода-Северского, Владимир — из Киева. Лишились владений и другие князья-Гедиминовичи: подольский князь Фёдор Кориатович и волынский Фёдор Любартович.
Соглашение ознаменовало
окончание почти полувековой
войны за галицко-волынское наследство,
в которой с 1340 по 1392 год Королевство
Польское и Великое княжество
Литовское боролись сначала друг
с другом, доказывая правоту своих
притязаний на Галицкий престол, а затем,
после Кревской унии 1385 года, совместно
боролись против волынского князя Фёдора
Любартовича. В 1387 Ягайло отнял у
Фёдора Луцк, а в 1390 — Владимир-Волынский.
По условиям договора в Острове Галиция,
Холм и Белз отходили к Королевству
Польскому, а Волынь, Луцк и Владимир-Волынский
— к Великому княжеству Литовскому.
Галицко-Волынское княжество
В 1398 году на собрании знати литовские и русские князья и бояре провозгласили Витовта самостоятельным правителем государства. Однако поражение в битве на Ворскле от татар хана Тимура Кутлуга в 1399 году, где Витовт едва не утонул и потерял почти все войско, ослабило его позиции[7]. Кроме того, начались восстания в Смоленском княжестве, а также Новгородской и Псковской республиках[10]. В этих условиях Витовт был вынужден подтвердить верховную власть Ягайло, пойдя на заключение Виленско-Радомской унии[3].
Тем не менее, Витовт продолжил политику по укреплению государства. Он заменял князей на местах своими наместниками, добился успехов на востоке: границы Великого княжества Литовского дошли до верховьев Оки и до Можайска, он отнял у татар Южную Подолию, заключил союзы с тверским, рязанским и пронским князьями. Зять Витовта Василий I Дмитриевич по завещанию, составленному в 1423 году, оставил его регентом при малолетнем великом князе московском Василии II[11].
Укреплению авторитета Витовта
способствовала победа в Грюнвальдской
битве и возвращение Жемайтии
по условиям Торнского мира 1411 года.
Политика Витовта была оценена по
достоинству европейскими правителями
на съезде в Луцке в январе 1429
года[12]. Император Сигизмунд