Дін және мәдениеттің арақатынасы
жөнінде қыруар пікірлер айтылуда.
Соңғы кездері діни экспансия
алаңына айналған елімізде «дініміз
өзгерсе өзгерсін, мәдениетіміз өзгермесін»
(Дулат Исабеков, ҚӘ, №14, 18.04.2003 ж.) дейтіндей,
ора шолақ пікірлер де айтылуда.
Осы мәселеге байланысты ғылыми қорытынды
жасау үшін алдымен қоғам өмірінің
ең маңызды ұстыны саналатын дін
мен мәдениеттің арақатынасын анықтайық.
Бүгінгі мәдениеттану,
антропология және социология
саласының теоретиктері дінді
мәдениеттің ең маңызды құрамдас
бөлігі деп санайды (мысалға
Э.Б. Тайлор, Леслие Уайт, Радклифф
Броун, Рут Бенедикт, Франц Боаз,
Бронислав Малиновский, Уиллиам
Хавиланд қатарлы ғалымдардың
еңбектерін айтуға болады –
М.Б.). Дінсіз қоғам болмайтындықтан,
дінсіз мәдениет те болмайды.
Дін әлеуметтік құбылыс һәм
қоғамды қалыптастыратын ұйытқы
ретінде адамзат өмірінде аса
маңызды рөл атқарады. Кейбір
идеологиялар мен саяси ағымдар
діннің осы рөлін пайдаланғысы
келеді. Бүгінгі күні дүниежүзінде
орын алып жатқан саяси, әлеуметтік,
мәдени һәм экономикалық уақиғалардың
негізінде діни факторлардың
бар екенін айту жаңсақтық
болмас. Әсілі, дін осы салаларға
бағыт-бағдар беретін күштің бірі,
тіпті ең бастысы. Қоғам құрылымының
анатомиясында діннің алатын
орны ерекше. Қоғамдарды басқа
қоғамдардан ажырататын ең негізгі
қасиеттің бірі осы діннің
өзі болып табылады.
Заманауи әлеуметтану
ғылымдарынан социология, психология,
антропология, мәдениеттану, философия,
филология, саясаттану, өнертану
дінді зерттеумен шұғылданады.
Бұлар дінге әлеуметтік феномен,
қоғамдық уақиға және қоғамға
пішін беретін құдірет ретінде
қарайды. Халық арасында кең
таралған хұрафи сенімдер мен
ырым-секемдердің өзі қаншалықты
әсерлі екені баршаға белгілі.
Діннің мәдениетті қалыптастырушы
басты күш екеніне дау жоқ.
Әсіресе, бүгінгі өтпелі кезеңде
азаматтардың өзін-өзі танып-білуі,
ортақ ұлттық мұраны қалыптастыруы
және ХХІ-ғасырдағы халқымыздың
өсіп-өркендеуінің басты құралы
дініміз.
Маркс еңбектерінде
идеология мәселесіне өзін жетектеген
күштің дін болғанын жазған. Мұндай
жағдайды Людвиг Фейербахтың
(Ludwig Feuerbach, 1804-1872) еңбектерінен де
табуға болады. Мысалы, Фейербахтың
ой жүйесі сезім арқылы білінетін
нәрселердің ғана бар екендігіне
негізделуші еді. Сол себепті
Құдайдың барлығын растайтын
нақтылы дәлел болмайынша Оның
барлығын дәлелдеуге болмайды
деген философ. Фейербах дін
әкелген дәлелдерді ғылыми айғақтарға
жатқызбай, жай қараңғы сенім
қатарына қосқан. Сөйтіп, ол Карл
Маркс пен Фридрих Энгелске (Friedrich
Engels, 1820-1895) қатты ықпал жасаған. Осы материалист-атеист
Фейербах философиясының әсеріне шалдыққан
адамдар бізде де жеткілікті. Маркстің
дінді «халықтың апиынына» теңеуі және
Гегельдің «құқық философиясына сын»
атты мақаласы осы сарында жазылғаны белгілі.
Маркстің пікірінше дін адамды белгілі
қағидалардың құлына айналдырады, діннен
ада болған адам осы алданыштан да азат
болады. Мұнымен, Маркс дін мен идеологияның
арақатынасын мойындайды. Дегенмен Маркстің
йаһұди (еврей) және христиан қоғамда өскенін
және оның пікірлеріндегі дін туралы ойлардың
осы екі дін төңірегінде шоғырланғанын
айта кеткеніміз жөн.
Әлеуметтану ғылымдары
ішінде ең көп дау-дамай туғызғандардың
бірі мәдениеттану. Мәдениет дегенде
кейбіреулердің есіне тек Пабло
Пикассо (Pablo Picasso, 1881-1973), Вольфганг
Моцарт (Wolfgang Mozart, 1756-1791), Петр Чайковский
(Petr Chaykovskiy, 1840-1893) түседі. Ал, шындығына
келгенде мәдениет ұғымы өте
кең ауқымды қамтиды. Әр қоғамның
қоғамдық қасиеттерінің материалдық
және рухани тамырлары бар.
Мәдениет дегеніміз осы дүнияуи
және рухани қатынастардың ғасырлар
бойы етене араласуы нәтижесінде
қалыптасатын нәрсе. Сондықтан,
заман өзгеріп мәдениеттің кейбір
тұстары өзгеріске ұшырағанымен,
қоғам өзінің мәдениеті мен
оның өзегін сақтап қалуға
тырысады.
Ислам дінінің көшпелі
һәм руларға бөлінген араб
қоғамында пайда болғаны белгілі.
Дегенмен, ислам діні негізінен
отырықшылықты, қалалық мәдениетті
уағыздайды. Қазақ халқының тарихына
қарайтын болсақ, ірілі-ұсақты рулар
мен тайпалардың басын қосқан
күш осы ислам діні болған.
Ислам қауымдастығына қосылмаған
түркі тайпалары болса мүлдем
басқа мәдениет тобына қосылып,
мүлдем басқа қоғамдарға айналған.
Бұған мысал ретінде бұлғарларды,
мажарларды, чуваштарды, сібір халықтарын
т.т. айтуға болады. Америкада
зорлықпен шоқындырылған қаралардың,
Африкадағы отарланған халықтардың,
Оңтүстік Америкадағы қызылтерілілердің
де тағдыры ұқсас. Демек, әр
халықтың мәдени ортасын анықтайтын
басты фактор – дін. Мұсылман
халқымыздың басты қасиеттерінен
меймандостық, ағайынмен тату болу,
Ораза айт пен Құрбан айт
кезінде кешірімдесу, араағайыншылық,
қайырымдылық ислам дінінің мұсылман
үмметіне уағыздаған қасиеттері.
Әлеуметтік тұрғыдан
алғанда ислам діні:
1) Қоғамға бағыт-бағдар
береді,
2) Қоғамды біріктіреді,
3) Идеологиялық және мәдени
ұғымдарды күллі қоғамға телиді,
4) Жеке тұлғаның және
қоғамның мүдделерін қорғайды,
5) Этникалық негізден
гөрі адами, рухани құндылықтарға
мән береді.
Діннің мәдениеттің
құрамдас бөлігі екені туралы
тәжірибелік (эмпирикалық) дәлелдер:
1) Діннің жеке тұлға
және қоғам өміріндегі нақты
функциялары бар.
2) Дін әр адамға сол
адам бағынышты болуға міндетті
құдіреттің алдында жеке басының
сенімділігі сезімін береді.
3) Дін адамға өзінің
төңірегіндегі әлемді түсіну
тұрғысынан өзіндік жүйе ұсынады.
4) Дін қоғам қатынастарының
қалыптасуында басты міндет атқарады.
Мәдениеттің күштілігі
соншалық, мәдениеттер арасындағы
қақтығыста жеңіске жеткен мәдениеттің
өзі жеңіліске ұшыраған мәдениеттің
белгілі элементтерін сіңіріп
алуға мәжбүр болады. Нәтижеде
аралас мәдениеттер пайда болады.
Ислам діні мәдениеттердің арасындағы
парықтарды қабылдаған дін. Нәсілдер
мен тілдердің, тіпті діндердің
әртүрлілігін ислам діні таниды.
Құранда адамдардың тайпаларға,
түстерге бөлінгендігі, әркімнің
діні өзіне екені туралы айтылған
және Құран мұны Жаратушының
шешімі ретінде көрсеткен. Қоғамдар
арасындағы парықтар адамдардың
бірін-бірі танып-білуі және қарым-қатынас
орнатуы жағынан жағымды рөл
атқаруы да мүмкін. Бұл біздің
қолымыздағы нәрсе. Сондықтан,
ислам дініндегі жүйені толеранттылықтан
да жоғары қойған жөн. Тарихқа
қарағанымызда сан жағынан аз
мұсылмандардың үлкен мемлекеттерді
басқарғанын көреміз. Яғни, мұсылмандар
басқа дін уәкілдерін де қорғаумен
шұғылданған. Мұсылмандар негізінен
бір мемлекеттің туының астында
біріккен басқа тілдегі және
діндегі халықтарға, олардың мәдениетіне
хошкөрушілікпен қараған.
Адамзат тарихында
дінсіз мәдениет болмаған. Алғашқы
қоғамдық құрылымнан бері қарайғы
уақытта пайда болған мәдениеттердің
барлығы да діни сенім негізінде
қалыптасқан. Ал, сенім жүйесі
ең жоғары деңгейдегі имани,
фәлсәфи негіздерді қамтитын
ислам діні осы дінге қосылған
халықтардың мәдениетіне орасан
зор ықпал жасаған, түбегейлі
өзіндік қалыпқа салған...
Дін адамдардың іс-әрекеттеріне
бірінші дәрежеде ықпал жасайтын
құдірет. Ислам діні мәдениеттің
негізгі салаларымен шұғылданады
да егжей-тегжейде адамға таңдау
еркі береді. Мәселен, исламият адамдардың
киінуі мәселесінде негізгі қағидаларды
белгілейді, бірақ дәл қандай киім үлгісін
киюге араласпайды. Ислам діні адамдардың
халал тағамдарды жеуін сұрайды, бірақ
тамақты дайындау және қабылдау салтына
араласпайды. Мәселен, Қытайдағы мұсылмандар
ағаш таяқшамен, Еуропадағы мұсылмандар
қасықпен, араб елдеріндегі мұсылмандар
қолымен тамақ іше алады. Негізгі мәселе,
халал, яғни рұқсат етілген таза тағамдарды
жеу.
Кейбір әдебиеттерде,
мәселен Жоржи Зейданның (Джирджи
Зейдан, Jurji Zeidan, 1861-1914) «Ислам мәдениеті
тарихы» атты еңбегінде мәдениет
былайша сипатталған: «Мәдениет
дегеніміз бір қоғамды қоғам,
жамиғатты жамиғат, ұлтты ұлт
жасайтын, оны өзге ұлттардан
ажырататын өмірлік көріністердің
топтамасы. Осы өмірлік көріністер
әр ұлттың өзіне тән болып
келеді». Қысқаша қайырып айтқанда
мәдениет «әр ұлттың өзіне
тән ойлау және өмір сүру
салтының жүйесі» болып табылады.
Мәдениеттің негізгі
қасиеттері мыналар:
1.Ұлттық сипатқа ие
2.Табиғилық және тірілік
3.Жалғастылық және тарихилық
4.Ұлттың ортақ мұрасы
болып табылады
5.Өзегі өзгермейді
6.Үйлесімді тұтастық
болып табылады
7.Ұрпақтан ұрпаққа жалғасады.
Міне, осы қасиеттердің
барлығын зер сала зерттегенімізде
ислам дінінің қазақ халқының
мәдениетіндегі ең маңызды бөлік
екенін көреміз. Ендеше, Қазақстан
мемлекетінің сыйлығын алған
жазушы Дулат Исабеков (1942- ) ағамыздың
«дін мәдениеттің құрамдас бөлігі
емес екен, дініміз өзгерсе өзгерсін,
мәдениетіміз өзгермесін...» деген
сөздерінің ғылыммен үш қайнаса
сорпасы қосылмайтыны анық болады.
Ал, мәдениет пен өркениеттің
парқы неде? Мәдениет ұлттық сипатта
болғанымен, өркениет дегеніміз
халықаралық, ғалами сипаттағы
нәрсе. Бір мәдениетті екінші
мәдениетке тұтастай аударудың
мүмкін еместігін жоғарыда айтқанбыз.
Өркениет болса жалпы адамзатқа
тән байлық.
Мәдениеттің негізгі
факторлары мыналар:
1. Дін: Әр ұлттың өзіне
тән иман және сенім жүйесі.
2. Тіл: Әр ұлттың өзіне
тән сөйлеу және түсінісу құралы.
3. Өнер: Әр ұлттың өзіне
тән сән, зауық және сезімдердің
бейнеленуі және жасалуы.
4. Тарих: Әр ұлттың
өзіне тән өмір сүру салтының,
мәдени байлығының замана ағымындағы
көрінісі, іс-әрекеттердің даму барысы.
5. Әдет-ғұрыптар: Құқықтық-қалыптық
құжат еместігіне қарамастан, қоғам
тарапынан есепке алынатын, іске
асырылатын салт-дәстүрлер.
Қорыта айтар болсақ,
қазақ халқының мәдениетінің
жоғарыда көрсетілген тармақтарының
барлығында да ислам дінінің
мызғымас әсерін, үлесін ешкім
жоққа шығара алмайды. «Дініміз
өзгерсе өзгерсін» деген сөздің
қандай мақсатпен айтылғанын
түсіну мүмкін емес. Қазір, халқымыздың
дінін тұтастай өзгерту туралы
әңгіме күн тәртібінде тұрған
жоқ, яғни қазақ халқының күн
тәртібінде жоқ. Ал, енді халқымыздың
мәдениетімен, дінімен, тарихымен
қақтығыста жүрген бір-екі адам
айтты деп, ислам дінін тастап,
басқа дінді қабылдайын деп
жатқан біздің халық та жоқ.
Халқымыздың, мәдениетіміздің толып
жатқан көкейкесті проблемалары
тұрғанда жазушы ағамыздың қажетсіз
әңгімені көтеруі көңілге күмән
келтіреді. Сол себепті, ислам
дініне қарсы айтылған сөздерді
қасақана айтылған демесек те,
сәтсіз һәм орынсыз айтылған
деуге толық хақымыз бар. Бүгінгі
конференция өткізіліп жатқан
осы Орталық Мұражайды аралағанда
қазақ халқының мәдениетіндегі
исламияттың өшпес орнын тайға
таңба басқандай паш ететін
жәдігерлерді көруге болады. Тек
көретін көз болса болғаны...
ДІН СОЦИОЛОГИЯСЫ[1]
Елiмiзде дiн социологиясы
iлiмдерi соңғы жылдары ғана жандана,
негiзделе бастағанын ескерген
жөн. Бұл туралы пiкiрлерiмiздi баяндамас
бұрын, алдымен дiн социологиясының
зерттеу тақырыбы және дамуы
хақында айталық. Қысқаша айтқанда,
дiн социологиясы адамдардың дiнге
негiзделген әлеуметтiк қатынастарын
зерттейдi (Kehrer G. Religionssoziologie. – Berlin: Walter
de Gryter und Co., 1968). Әлеуметтiк қатынастардағы
дiннiң ықпалды рөлiн жоққа шығаруға
болмайды. Соңғы ғасырларда Батыс
қоғамдарында дiннiң нормативтiк
күшi шектелген сайын дiни феномендердiң
зерттелуi таза теология мәселесінен
гөрi социология, саясаттану, антропология,
құқық, психология сияқты эмпирикалық
iлiмдердiң зерттеу нысанасына айналған.
Сондықтан, дiн әлеуметтiк феномен ретiнде
социологтар үшiн аса маңызды зерттеу
объектiсi ретiнде қарастырылуда. Дiн социологиясы
дiннiң кейбiр бағыттары бойынша адамдарды
белгiлi әлеуметтiк әрекеттерге жетелейтiн
қоғам сегменттерiнiң пайда болуын зерттейдi.
Мәселен, белгiлi бiр дiннiң яки сектаның
(тариқаттың) мүшелерi өздерiнiң дiни нанымдары
негiзiнде белгiлi бір әлеуметтiк іс-амалдарды
жүзеге асырып жатса, белгiлi бiр формада
киiнiп, белгiлi қоғамдық қатынастарға түсiп
жатса, бұл тiкелей дiн социологиясының
зерттеу саласына кiредi.
Батыста дiн социологиясы
мынандай негiзгi зерттеу салаларына
бөлiнген:
1-Дiндердiң әлеуметтiк
тұрғыдан пайда болуының себептерiн
түсiндiру: негiзiнен ХIХ-ғасырдың
өзектi зерттеу саласы. Бұл салада
Х. Спенсер (Herbert Spencer, 1820-1903), Эдуард
Бернетт Тайлор (Edward B. Taylor, 1832-1917), Сэр
Жеймс Фрейзер (James Frazer, 1854-1941), Карл
Маркс (1818-1883) және Эмиль Дуркгейм
(Emil Durkheim, 1858-1917) қомақты еңбектер
жазған (Din Sosyolojisi, Der.: Yasin Aktay-M.Emin Köktaş, -
Istanbul: Vadi Yayınları, 1998, 130-152 беттер).
2-Шiркеу табының әлеуметтiк
һәм дiни өмiрiн зерттеу. Бұл
саланың белгiлi зерттеушiсi француз
Габриел Ле Брас (Gabriel Le Bras, 1891-1970).
3-Дiн мен зайырлы (светский)
қоғам арасындағы ықпалдасушылық.
Әсiресе, ХХ-ғасырда қызу зерттеулер
жүргiзiлген бұл саланың уәкiлдерi
Макс Вебер (Max Weber, 1864-1920), Йоахим
Вах (Joachim Wach, 1899-1955) және Г. Меншинг
(Gustav Mensching, 1901-1978). Дегенмен, ғалымдардың
басым көпшiлiгiнiң ортақ пiкiрi
– дiн социологиясының зерттеу
тақырыптарын бұлармен ғана шектеуге
болмайды. Ол құрамында «дiн» бар
әр түрлi әлеуметтiк феномендер
мен олардың себеп-салдарын зерттейдi.
Дiндердi зерттеген
Батыс социологтары дiннiң эмпирикалық,
бiрақ құндылық қоюшы емес ғылымнан,
эмпирикалық һәм құндылық қоюшы
идеологиядан және эмпирикалық
уә құндылық қоюшы емес философиядан
парықты қасиеттерi бар екенiн
анықтаған. Себебi, адамдардың дiннен
туындайтын әлеуметтiк қатынастарында
дiн анықтаған «киелi» және
«киелiден тыс» ұғымдар, ұстанымдар
уә мәмiлелердiң айтарлықтай маңызды
әсерi бар. Осы мәлiметтер негiзiнде
дiн социологиясы мына ғылым
салаларымен тығыз байланыста
болады: этно-социология, әлеуметтiк
философия, құқық, дін психологиясы, теология,
әлеуметтiк антропология, дiндер тарихы
және феноменологиясы.